Ignazio Buttitta | LINGUA E DIALETTU

By martedì, novembre 20, 2012 , , , , ,

Ignazio Buttitta, Roccamena, 1963
di Ignazio Buttitta, 1970

Un populu 
mittitulu a catina 
spugghiatulu 
attuppatici a vucca, 
è ancora libiru.

Livatici u travagghiu 

u passaportu 
a tavola unni mancia 
u lettu unni dormi 
è ancora riccu.

Un populu,

diventa poviru e servu 
quannu ci arribbanu a lingua 
addutata di patri: 
è persu pi sempri.

Diventa poviru e servu 

quannu i paroli non figghianu paroli 
e si manciunu tra d'iddi.

Minn'addugnu ora, 

mentri accordu a chitarra du dialettu 
ca perdi na corda lu jornu.

Mentri arripezzu 

a tila camulata 
chi tesseru i nostri avi 
cu lana di pecuri siciliani 
e sugnu poviru 
haiu i dinari 
e non li pozzu spènniri, 

i giuielli 

e non li pozzu rigalari; 
u cantu, 
nta gaggia 
cu l'ali tagghati

U poviru, 

c'addatta nte minni strippi
da matri putativa,
chi u chiama figghiu pi nciuria.

Nuàtri l'avevamu a matri, 

nni l'arrubbaru; 
aveva i minni a funtani di latti 
e ci vippiru tutti, 
ora ci sputanu.

Nni ristò a vuci d'idda, 

a cadenza, 
a nota vascia
du sonu e du lamentu: 
chissi non nni ponnu rubari.

Nni ristò a sumigghianza, 

l'annatura, 
i gesti, 
i lampi nta l'occhi: 
chissi non ni ponnu rubari.

Non nni ponnu rubari, 

ma ristamu poviri 
e orfani u stissu.

You Might Also Like

1 commenti

  1. Leggere queste poesie è una continua emozione, è una fonte di profonde riflessioni.

    RispondiElimina